zondag 9 oktober 2016
Lee Shelton speelt en zingt
Lee Shelton is dus de schoonzoon van Marijcke Klaver, getrouwd met haar jongste dochter Alicia. Na het gastvrije extra dinertje (sommige mensen zien kans om van allerlei restjes een heerlijke maaltijd te maken) pakte Lee ineens zijn gitaar, begon wat te tokkelen en te zingen. En het was nog erg mooi ook!
donderdag 29 september 2016
De laatste dag in Toronto
Eigenlijk is het vandaag (donderdag 29 september) niet helemaal de laatste dag, want ik vertrek "pas" op vrijdag om 17.25 van het Toronto Internationale vliegveld. Maar goed na vandaag resteert slechts het terugkijken en inpakken, kijken of ik alle souvenirs een plekje kan geven. Dat moet lukken want eigenlijk had ik alles al gekocht voor de binnenlandse vlucht van Edmonton naar Vancouver.....
Vandaag had Marijcke (die "c" staat in haar naam omdat ze eigenlijk uit Friesland komt) een wandeling in petto. En als Marijcke een wandeling inplant, dan doe je dat meestal niet op je balschoenen....Maar het viel mee, we hadden een korte maar uiterst mooie wandeling in een bos net boven Toronto. En dat is nou eigenlijk het mooie van Canada: het barst er van de meren en de bossen en zelfs in die miljoenenstad van 6 miljoeninwoners (als je de suburbs meetelt) heb je nog zoveel groen: midden in de stad en net erbuiten.
Jammer, maar onvermijdelijk is, dat wanneer je Toronto in of uit wilt of wilt doorkruisen, je bijna altijd te maken hebt met files ondanks het uiterst moderne wegennet. Gelukkig is Marijcke een uitermate behendig chauffeur, die elk vrijkomend gaatje, of het nu op de linker of rechter rijbaan is, meteen benut! Overigens mag je hier op de Highway elkaar op alle rijbanen links en rechts passeren. Dat is even wennen, maar het blijkt veel beter voor de doorstroming van het verkeer!
Maar eerst indrukken van de boswandeling:
Na de wandeling (ik raak steeds meer getraind!) gingen we naar de CAA (ANWB) omdat ik graag nog wat kaarten wilde van delen van Canada (BC, Toronto en Ontario) en Marijcke is lid van deze Canadese ANWB en kon ze gratis krijgen. En daarna volgende een uitgebreide lunch, die in de plaats kwam van het eerder geplande "dinner" bij de pub. De lunch hadden we bij een werkelijk voortreffelijke Chinees voor nog geen 15 euro per persoon en dan wel onbeperkt eten. Nu is dat onbeperkt eten op onze leeftijd betrekkelijk, want na de eerste gang van overheerlijke sushi's (wel eten met stokjes!) volgden nog twee gangen van overheerlijke Chinese en Japanse gerechten. Met als afsluiting een overheerlijk toetje inclusief uitstekend ijs. En dan zit een gemiddelde senior mudjevol! Fijn, dat Marijcke dit adres kende, we besloten overigens het avondeten te laten voor wat het was, geen van beiden had nog enige honger.
En daarmee kwam aan deze bijzondere vakantie een einde. Een geweldige vakantie met indrukken, die nog lang in mijn geheugen zullen nadreunen. Ongetwijfeld zullen mijn kinderen, familie en/of vrienden straks zeggen: "houd er nou maar eens over op, nu weten we wel, dat Canada zo mooi is". Maar het is gewoon waar, ik vond het bovendien leuk om iedereen via deze weblog op de hoogte te houden en hoop, dat iedereen ook voldoende belangstelling kon opbrengen. Ik heb eigenlijk "alleen" maar een deel van British Columbia en een deel van Toronto en Ontario gezien. Ik schat misschien 7% van heel Canada. Er zijn plekken waar ik zeker nog eens een keer terug wil komen, er zijn ook plekken, die ik alsnog zou willen zien, waar nu geen tijd voor was, want alle mensen, die mij hebben rond geleid, moesten ook keuzes maken. Ik wil die mensen (Arnold en Ria Foss en Marijcke Klaver) ook op deze plaats nog eens intens bedanken voor de enorme gastvrijheid, die ik ervaren heb.
En dan ineens realiseer ik mij, dat ik deze reis nooit gemaakt zou hebben als mijn lieve Els vorig jaar niet overleden was. Ik had dit zo graag met haar gedaan, we hebben het er ook vaak over gehad, maar helaas liet haar fysieke toestand dat niet meer toe. Iedereen weet, dat ik helemaal niet geloof in "bovenaardse" dingen, maar toch hoop ik, dat ze ergens vandaan stiekem heeft meegekeken. Want ik weet verduiveld zeker, dat ze mij dit van harte gegund zou hebben. Soms kan een mens huilen van het geluk, dat voorbij is in werkelijkheid, maar in gedachten nog maximaal aanwezig is
.
Ton
Vandaag had Marijcke (die "c" staat in haar naam omdat ze eigenlijk uit Friesland komt) een wandeling in petto. En als Marijcke een wandeling inplant, dan doe je dat meestal niet op je balschoenen....Maar het viel mee, we hadden een korte maar uiterst mooie wandeling in een bos net boven Toronto. En dat is nou eigenlijk het mooie van Canada: het barst er van de meren en de bossen en zelfs in die miljoenenstad van 6 miljoeninwoners (als je de suburbs meetelt) heb je nog zoveel groen: midden in de stad en net erbuiten.
Jammer, maar onvermijdelijk is, dat wanneer je Toronto in of uit wilt of wilt doorkruisen, je bijna altijd te maken hebt met files ondanks het uiterst moderne wegennet. Gelukkig is Marijcke een uitermate behendig chauffeur, die elk vrijkomend gaatje, of het nu op de linker of rechter rijbaan is, meteen benut! Overigens mag je hier op de Highway elkaar op alle rijbanen links en rechts passeren. Dat is even wennen, maar het blijkt veel beter voor de doorstroming van het verkeer!
Maar eerst indrukken van de boswandeling:
 |
| De ingang van de wandelroute |
 |
| De volgende foto's spreken voor zich |
Na de wandeling (ik raak steeds meer getraind!) gingen we naar de CAA (ANWB) omdat ik graag nog wat kaarten wilde van delen van Canada (BC, Toronto en Ontario) en Marijcke is lid van deze Canadese ANWB en kon ze gratis krijgen. En daarna volgende een uitgebreide lunch, die in de plaats kwam van het eerder geplande "dinner" bij de pub. De lunch hadden we bij een werkelijk voortreffelijke Chinees voor nog geen 15 euro per persoon en dan wel onbeperkt eten. Nu is dat onbeperkt eten op onze leeftijd betrekkelijk, want na de eerste gang van overheerlijke sushi's (wel eten met stokjes!) volgden nog twee gangen van overheerlijke Chinese en Japanse gerechten. Met als afsluiting een overheerlijk toetje inclusief uitstekend ijs. En dan zit een gemiddelde senior mudjevol! Fijn, dat Marijcke dit adres kende, we besloten overigens het avondeten te laten voor wat het was, geen van beiden had nog enige honger.
 |
| Genoeg in de aanbieding |
 |
| Spoedcursus eten met stokjes gevolgd |
 |
| Die mevrouw is geen schilderij, maar een "doorkijkmevrouw" |
 |
| Wat zullen we nu eens nemen? |
 |
| tweede gang... |
 |
| toetje |
En daarmee kwam aan deze bijzondere vakantie een einde. Een geweldige vakantie met indrukken, die nog lang in mijn geheugen zullen nadreunen. Ongetwijfeld zullen mijn kinderen, familie en/of vrienden straks zeggen: "houd er nou maar eens over op, nu weten we wel, dat Canada zo mooi is". Maar het is gewoon waar, ik vond het bovendien leuk om iedereen via deze weblog op de hoogte te houden en hoop, dat iedereen ook voldoende belangstelling kon opbrengen. Ik heb eigenlijk "alleen" maar een deel van British Columbia en een deel van Toronto en Ontario gezien. Ik schat misschien 7% van heel Canada. Er zijn plekken waar ik zeker nog eens een keer terug wil komen, er zijn ook plekken, die ik alsnog zou willen zien, waar nu geen tijd voor was, want alle mensen, die mij hebben rond geleid, moesten ook keuzes maken. Ik wil die mensen (Arnold en Ria Foss en Marijcke Klaver) ook op deze plaats nog eens intens bedanken voor de enorme gastvrijheid, die ik ervaren heb.
En dan ineens realiseer ik mij, dat ik deze reis nooit gemaakt zou hebben als mijn lieve Els vorig jaar niet overleden was. Ik had dit zo graag met haar gedaan, we hebben het er ook vaak over gehad, maar helaas liet haar fysieke toestand dat niet meer toe. Iedereen weet, dat ik helemaal niet geloof in "bovenaardse" dingen, maar toch hoop ik, dat ze ergens vandaan stiekem heeft meegekeken. Want ik weet verduiveld zeker, dat ze mij dit van harte gegund zou hebben. Soms kan een mens huilen van het geluk, dat voorbij is in werkelijkheid, maar in gedachten nog maximaal aanwezig is
.
Ton
woensdag 28 september 2016
Nog een keer naar de Niagara Falls en dagsluiting in de pub
Omdat het afgelopen zaterdag zo druk was, hadden we besloten vandaag (woensdag) nog een keer terug te gaan naar de Niagara Falls en de "excursie met de boot" te doen.
Het was natuurlijk wel weer een flink eind rijden (125 km), maar dat was geen probleem, want Marijcke is de schrik van de aanrijding van gisteren weer te boven en rijdt weer als vanouds! Ze heeft de zaken met de verzekering rond gemaakt en gaat de auto zaterdag (als ik weg ben) naar een garage brengen en dan kan de schade hersteld worden.
Inderdaad viel de drukte vandaag mee bij de watervallen: het barstte weer van de Japanners en van de "selfies" makende Chinezen, maar we hoefden niet zo heel lang in de rij te staan voor een ticket voor de boottoer langs de drie watervallen. Intussen konden we ook een spectaculaire afdaling zien: vanaf een toren naar beneden over ca 300 meter! Het is wel grappig om te zien hoe aan de overkant de gasten van de USA-boten ook staan te wachten. Het verschil is, dat wij een rode regencape aan krijgen en de "Amerikanen" een blauwe. Verschil moet er zijn tenslotte.
De boottocht langs de watervallen is een avontuur op zich, want hoe dan ook helpt zo'n regencape niet helemaal. Tot je bij de watervallen aangeland bent, kun je een beetje filmen, vlak ervoor kun je het schudden, want dan wordt alles nat. Bovendien is het lawaai van de waterval overdonderend. Maar goed , ik heb toch heel wat gefilmd.Het tweede filmpje staat er nu ook, de rest (voor zover ze boeiend zijn) komt later.
https://youtu.be/cGbxma8T4vM
https://youtu.be/jj-jphaldxY
Op de terugweg nar Toronto maakten we een stop in Niagara Village, een zeer toeristisch dorp aan het Lake Ontario met heel veel leuke winkeltjes (waaronder een van alles voorziene kerstshop!) en een echte Ierse pub in een zijstraat. Daar hebben we licht gelunched en een paar biertjes gedronken, waarna het echt richting Toronto ging. Thuis gekomen was Marijcke al snel met de maaltijdbereiding bezig, want ze had mij `roast` beloofd . Dat is wat wij eigenlijk varkensfricandeau noemen en dat bleek ze uiteindelijk (met toevoeging van aardappelen en groente) heerlijk gemaakt te hebben.
https://youtu.be/E3gCGgJdAAw
Morgen gaan we een fikse wandeling maken, daarna lunchen bij de Chinees (voor de kleine hapjes) en nog even langs de Canadese ANWB voor wat kaarten, die ik graag wil meenemen naar huis.
Geen foto`s dus vandaag, maar de film van de unieke boottocht langs de Niagara Falls komt later!
Het was natuurlijk wel weer een flink eind rijden (125 km), maar dat was geen probleem, want Marijcke is de schrik van de aanrijding van gisteren weer te boven en rijdt weer als vanouds! Ze heeft de zaken met de verzekering rond gemaakt en gaat de auto zaterdag (als ik weg ben) naar een garage brengen en dan kan de schade hersteld worden.
Inderdaad viel de drukte vandaag mee bij de watervallen: het barstte weer van de Japanners en van de "selfies" makende Chinezen, maar we hoefden niet zo heel lang in de rij te staan voor een ticket voor de boottoer langs de drie watervallen. Intussen konden we ook een spectaculaire afdaling zien: vanaf een toren naar beneden over ca 300 meter! Het is wel grappig om te zien hoe aan de overkant de gasten van de USA-boten ook staan te wachten. Het verschil is, dat wij een rode regencape aan krijgen en de "Amerikanen" een blauwe. Verschil moet er zijn tenslotte.
https://youtu.be/cGbxma8T4vM
https://youtu.be/jj-jphaldxY
https://youtu.be/E3gCGgJdAAw
Morgen gaan we een fikse wandeling maken, daarna lunchen bij de Chinees (voor de kleine hapjes) en nog even langs de Canadese ANWB voor wat kaarten, die ik graag wil meenemen naar huis.
Geen foto`s dus vandaag, maar de film van de unieke boottocht langs de Niagara Falls komt later!
dinsdag 27 september 2016
Naar de Cottage van Alicia en Lee, Casa Loma, Little Italy en een andere Pub
Laten we het zo zeggen: de afgelopen twee dagen waren zeer bijzonder. Nu is "bijzonder" een woord, dat ik eigenlijk voor elke dag in de maand september hier in Canada kan toepassen, maar er zijn gewoon een paar zeer bijzondere hoogtepunten geweest zoals: de Columbia Icefields, Shaka Lake, Banff en de Capalano bridge. Of Fort Langley. Het zijn voor stuk voor stuk beelden, die nog heel lang in mijn geheugen zullen "natrillen" om maar weer eens een nieuw woord aan dit reisverslag toe te voegen.
Daar kwam dus het bezoek aan de cottage van Alicia (dochter van Marijcke) en Lee (schoonzoon) bij. Het was me vooraf als een mogelijke kans gepresenteerd, maar al tijdens mijn verblijf werd duidelijk, dat een echt verblijf daar niet mogelijk zou zijn, want Alicia en Lee hadden de cottage en de grond net verworven en in het afgelopen weekend met de ouders van Lee bezig geweest om de zaak daar een beetje op orde te brengen, want de vorige bewoners hadden alles achter gelaten in een staat, waar een jong stel andere opvattingen over heeft. Dus toen we maandag arriveerden op het Cranberrie Island (na te zijn opgehaald door Alicia en Lee met hun boot), dachten we een gezellige dag te kunnen doorbrengen en daarna weer huiswaarts te moeten gaan.
Het was de hele dag gezellig: Alicia en Lee zijn een uitermate aansprekend koppel, zij is stewardess bij Canada Air (hoewel ook beschikkend over een verpleegstersopleiding) en hij is beeldend kunstenaar. Hij maakt zeer bijzondere producten van over elkaar gelegde glasplaten, waarin natuurcreaties zijn gebrand. Kijk maar eens op zijn website www.leeshelton.ca
Tijdens de lunch, waarbij Alicia onder meer haar bijzondere pizza-punten (eigen recept) presenteerde, maakte ik ook nader kennis met de schoonouders van Alicia (ouders van Lee dus, kunnen jullie het nog bijhouden?). Aardige gezellige mensen, die daar het weekend gelogeerd hadden en hadden geholpen met opruimen, schoonmaken, gordijnen wassen etc.
Na de lunch maakten we nader kennis met de cottage, het ernaast gelegen "granny home" en het stuk grond in het algemeen. Het bezit, dat Alicia en Lee hebben gekocht ligt op Granberry Island, dat weer deel uitmaakt van het Lake Kashi, dat behoort bij de regio Muskoka zo'n 125 km boven Toronto (1,5 uur rijden dus), onderdeel van de provincie Ontario. Hehe, we zijn er.
Ik doe er een plaatje van het meer bij om duidelijk te maken waar het eiland van de cottage (er staan er nog 4 op dit eiland) zich bevindt in het Lake Kashi.
We verkenden dus het eiland en ik viel van de ene in de andere verbazing: het stuk grond (bos eigenlijk op rotsen!) is 120 x 70 meter! 8400 m2 dus, daar valt ons chaletje met 200 m2 bij in het niet. De twee honden (broer en zus, ras is "Pot Cake", maar ik kan er moeilijk een Nederlandse naam voor vinden, al lijken ze een beetje op labradors) hebben er ruim spel. Andere dieren zoals eekhoorns etc zijn er niet, het is tenslotte een klein eiland. Maar wel zag ik een heuse chipmunk, die ik tot op heden alleen maar in tekenfilms had gezien, die een achtergebleven stuk paddenstoel van het terras (deck) weghaalde. Naast het huis (cottage dus) staat nog een klein huisje, dat een extra gastenverblijf oplevert naast de zes slaapplaatsen, die er al aanwezig zijn.
Ik heb dat huisje maar gemakshalve "granny home" genoemd. De natuur rond de cottage is prachtig, er zijn zelfs een tweetal piepkleine strandjes, er is maximale privacy, er zijn twee aanleg "docks", ze hebben de beschikking over een eigen boot voor transport naar de vaste wal, er is water, licht, er is een douche, er is TV. Kortom: alle faciliteiten voor een prima vakantie, zijn aanwezig, je moet er vanuit Nederland alleen een klein stukje voor vliegen......Ideaal voor een eerste of tweede honeymoon. Je moet wel van lezen of naar muziek luisteren houden en je moet een stel zijn, dat elkaar dagen lang verdraagt. Nou ja, anders ga je niet op honeymoon natuurlijk.....
Er is natuurlijk nog van alles te doen aan de cottage en de directe omgeving. Al lopend over het stuk land, liet Alicia niet onvermeld op welke plaats zij ongeveer de geambieerde hot tub zou willen.......
Hieronder een paar indrukken:
Na het vertrek van Lee's ouders begonnen Alicia en Lee met inpakken, want om ca 7 uur zouden we vertrekken. Maar toen alles vrijwel klaar stond begon Alicia's gezicht te betrekken en begon ze hardop te denken: ze wilde eigenlijk helemaal niet naar huis, ze wilde nu nog even genieten van het huis en de omgeving en vroeg wat wij ervan vonden om toch nog een nachtje te blijven. Ik had niet zoveel tijd nodig om na te denken, want ik vond het hier fantastisch. Dus werd het denken van Alicia beloond met een volmondig ja en werden ook de eventuele problemen met nachtkleding etc gemakkelijk opgelost.
Er werd opnieuw eten gemaakt van alle restanten, die nog over waren (weer die overheerlijke pizza's dus), Lee speelde vooraf een paar mooie liedjes op zijn gitaar en praatte enthousiast over het bezoek, dat hij jaren geleden met zijn opa had gebracht aan Westkapelle, waar een herdenking plaatsvond: zijn opa had gevochten met de Canadezen in Zeeland. Een fijne vent om mee te praten deze Lee, zoals ook Alicia een leuk (en mooi!) mens is, die heel (prettig) duidelijk weet te maken wat ze ergens van vindt. Enfin, zaterdag landt ze op Schiphol en zondag bezoekt ze waarschijnlijk (mijn advies) het Rijksmuseum.
Ne het eten gingen we vroeg naar bed (tien uur 's avonds), Marijcke offerde zich op door te kiezen voor een stapelbed en ik kreeg mijn eigen kamer in een heerlijk bed, dat 's morgens bij het wakker worden uitzicht bood op het mooie meer en de bomen direct voor de deur. Ik was zo onder de indruk, heb meteen een paar WhatApp-jes verstuurd om half zes in de ochtend.
Na het ontbijt (heerlijke gebakken eieren) was het definitief opruimen en met de boot terug naar de wal, waarbij we Lee nog even hebben geholpen met het overbrengen van wat rommel (oude kleden etc) naar zijn trailer. Na het afscheid van dit bijzondere stel, ging de reis terug naar Toronto.
Tja en toen was er die vervelende aanrijding: ergens onderweg ontstond er langzaam (erg langzaam) rijdend verkeer en Marijcke moest boven op haar rem staan en iets naar rechts sturen om een botsing met de voor ons rijdende truck te voorkomen. Dat lukte, want Marijcke is een goede en scherp rijdende chauffeur, maar de achter ons rijdende Volvo-bestuurder reageerde te laat, dus knalde achterop "onze" auto.
Eenmaal aan de kant op de vluchtstrook bleek de schade aan Marijcke's auto mee te vallen (waarschijnlijk is wel een compleet nieuwe achterbumper nodig), maar de schade aan de Volvo was groter. De noodzakelijke gegevens werden uitgewisseld en thuisgekomen heeft Marijcke de verzekeraar gebeld en na mijn vertrek (de auto kan gewoon nog goed rijden) wordt de schade afgewikkeld en hersteld. Ik had heel even pijn in mijn nek, maar verder geen blijvende problemen. Marijcke was geschrokken, logisch het was de eerste keer, dat haar zoiets overkwam en als ze niet zo snel had geremd, zouden we boven op die truck gevlogen zijn en had het allemaal wat minder afgelopen.
Na van de schrik thuis bekomen te zijn en gedouched te hebben (en Marijcke had de poes Dusty van voedsel voorzien), gingen we naar "Litte Italy" en "Casa Loma". Little Italy is een van oorsprong Italiaanse wijk, waar jaren geleden zich Italiaanse immigranten hebben gevestigd, maar van een echte Italiaanse sfeer merk je niet zo heel veel. Wel in het "bakkerijtje", dat aan Italianen uit Bari bleek te behoren, waar we een heerlijk pasteitje aten en espresso dronken (echte espresso dus). De vulling van het pasteitje leek overigens eigenlijk het meeste op die van een tompouce.
Daarna ging de trip naar Casa Loma, een "nagemaakt Portugees kasteel". Eigenlijk niet zo heel bijzonder (had Marijcke mij voor gewaarschuwd), want helemaal geen echt kasteel, maar wel leuk om even te fotograferen.
We sloten deze enerverende twee dagen af met een bezoek aan een pub , waar we een absoluut heerlijke hamburger aten. Met wijn voor mij en een biertje voor Marijcke. En een fijn gesprek over wat we allebei nog van het leven verwachten. En die verwachtingen en ambities zijn best verschillend. Maar so what, iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes.
Daar kwam dus het bezoek aan de cottage van Alicia (dochter van Marijcke) en Lee (schoonzoon) bij. Het was me vooraf als een mogelijke kans gepresenteerd, maar al tijdens mijn verblijf werd duidelijk, dat een echt verblijf daar niet mogelijk zou zijn, want Alicia en Lee hadden de cottage en de grond net verworven en in het afgelopen weekend met de ouders van Lee bezig geweest om de zaak daar een beetje op orde te brengen, want de vorige bewoners hadden alles achter gelaten in een staat, waar een jong stel andere opvattingen over heeft. Dus toen we maandag arriveerden op het Cranberrie Island (na te zijn opgehaald door Alicia en Lee met hun boot), dachten we een gezellige dag te kunnen doorbrengen en daarna weer huiswaarts te moeten gaan.
Het was de hele dag gezellig: Alicia en Lee zijn een uitermate aansprekend koppel, zij is stewardess bij Canada Air (hoewel ook beschikkend over een verpleegstersopleiding) en hij is beeldend kunstenaar. Hij maakt zeer bijzondere producten van over elkaar gelegde glasplaten, waarin natuurcreaties zijn gebrand. Kijk maar eens op zijn website www.leeshelton.ca
Tijdens de lunch, waarbij Alicia onder meer haar bijzondere pizza-punten (eigen recept) presenteerde, maakte ik ook nader kennis met de schoonouders van Alicia (ouders van Lee dus, kunnen jullie het nog bijhouden?). Aardige gezellige mensen, die daar het weekend gelogeerd hadden en hadden geholpen met opruimen, schoonmaken, gordijnen wassen etc.
 |
| Alicia, 1 van de twee honden en haar schoonvader |
 |
| Lee met zijn schoonmoeder Marijcke (een goed stel deze twee) |
 |
| Lunch, vlnr: Lee, Alicia, ouders van Lee, Marijcke |
 |
| Ouders van Lee, Marijcke |
 |
| Marijcke met 1 van de twee honden |
 |
| Het huis (cottage) met het "deck", zoals de houten vloer hier altijd genoemd wordt |
Ik doe er een plaatje van het meer bij om duidelijk te maken waar het eiland van de cottage (er staan er nog 4 op dit eiland) zich bevindt in het Lake Kashi.
 |
| Plattegrond van het Lake Kashi, helemaal linksonder ligt het Cranberrie Island |
Ik heb dat huisje maar gemakshalve "granny home" genoemd. De natuur rond de cottage is prachtig, er zijn zelfs een tweetal piepkleine strandjes, er is maximale privacy, er zijn twee aanleg "docks", ze hebben de beschikking over een eigen boot voor transport naar de vaste wal, er is water, licht, er is een douche, er is TV. Kortom: alle faciliteiten voor een prima vakantie, zijn aanwezig, je moet er vanuit Nederland alleen een klein stukje voor vliegen......Ideaal voor een eerste of tweede honeymoon. Je moet wel van lezen of naar muziek luisteren houden en je moet een stel zijn, dat elkaar dagen lang verdraagt. Nou ja, anders ga je niet op honeymoon natuurlijk.....
Er is natuurlijk nog van alles te doen aan de cottage en de directe omgeving. Al lopend over het stuk land, liet Alicia niet onvermeld op welke plaats zij ongeveer de geambieerde hot tub zou willen.......
Hieronder een paar indrukken:
 |
| Tja, een waslijn hoort er ook bij natuurlijk |
 |
| Een van de kleine strandjes: onbespied |
 |
| Slecht weer toen we met de boot het "grootvuil" gingen wegbrengen en Lee en Alicia de rest van het meer wilden laten zien |
 |
| Alicia en haar ma |
 |
| De boot, het regent deze middag |
 |
| Het "dock", de honden weten, dat we gaan vertrekken |
 |
| Daarom heet het eiland " Granberry Island" |
 |
| Hier word je toch stil van? |
 |
| Alicia herself |
 |
| Je zxiet jezelf hier toch al zitten |
 |
| Het "grannyhome", waar we 's avonds van het uitzicht en de sterren genoten |
 |
| Heel bijzonder mos |
 |
| Nog eens: genieten |
 |
| de twee honden (pot cakes) |
 |
| Het "deck" achter de cottage |
 |
| Alicia is de stuurman, Lee de "verkenner" |
 |
| Zonsondergang vanaf het "grannyhome" |
Er werd opnieuw eten gemaakt van alle restanten, die nog over waren (weer die overheerlijke pizza's dus), Lee speelde vooraf een paar mooie liedjes op zijn gitaar en praatte enthousiast over het bezoek, dat hij jaren geleden met zijn opa had gebracht aan Westkapelle, waar een herdenking plaatsvond: zijn opa had gevochten met de Canadezen in Zeeland. Een fijne vent om mee te praten deze Lee, zoals ook Alicia een leuk (en mooi!) mens is, die heel (prettig) duidelijk weet te maken wat ze ergens van vindt. Enfin, zaterdag landt ze op Schiphol en zondag bezoekt ze waarschijnlijk (mijn advies) het Rijksmuseum.
Ne het eten gingen we vroeg naar bed (tien uur 's avonds), Marijcke offerde zich op door te kiezen voor een stapelbed en ik kreeg mijn eigen kamer in een heerlijk bed, dat 's morgens bij het wakker worden uitzicht bood op het mooie meer en de bomen direct voor de deur. Ik was zo onder de indruk, heb meteen een paar WhatApp-jes verstuurd om half zes in de ochtend.
Na het ontbijt (heerlijke gebakken eieren) was het definitief opruimen en met de boot terug naar de wal, waarbij we Lee nog even hebben geholpen met het overbrengen van wat rommel (oude kleden etc) naar zijn trailer. Na het afscheid van dit bijzondere stel, ging de reis terug naar Toronto.
Tja en toen was er die vervelende aanrijding: ergens onderweg ontstond er langzaam (erg langzaam) rijdend verkeer en Marijcke moest boven op haar rem staan en iets naar rechts sturen om een botsing met de voor ons rijdende truck te voorkomen. Dat lukte, want Marijcke is een goede en scherp rijdende chauffeur, maar de achter ons rijdende Volvo-bestuurder reageerde te laat, dus knalde achterop "onze" auto.
Eenmaal aan de kant op de vluchtstrook bleek de schade aan Marijcke's auto mee te vallen (waarschijnlijk is wel een compleet nieuwe achterbumper nodig), maar de schade aan de Volvo was groter. De noodzakelijke gegevens werden uitgewisseld en thuisgekomen heeft Marijcke de verzekeraar gebeld en na mijn vertrek (de auto kan gewoon nog goed rijden) wordt de schade afgewikkeld en hersteld. Ik had heel even pijn in mijn nek, maar verder geen blijvende problemen. Marijcke was geschrokken, logisch het was de eerste keer, dat haar zoiets overkwam en als ze niet zo snel had geremd, zouden we boven op die truck gevlogen zijn en had het allemaal wat minder afgelopen.
Na van de schrik thuis bekomen te zijn en gedouched te hebben (en Marijcke had de poes Dusty van voedsel voorzien), gingen we naar "Litte Italy" en "Casa Loma". Little Italy is een van oorsprong Italiaanse wijk, waar jaren geleden zich Italiaanse immigranten hebben gevestigd, maar van een echte Italiaanse sfeer merk je niet zo heel veel. Wel in het "bakkerijtje", dat aan Italianen uit Bari bleek te behoren, waar we een heerlijk pasteitje aten en espresso dronken (echte espresso dus). De vulling van het pasteitje leek overigens eigenlijk het meeste op die van een tompouce.
Daarna ging de trip naar Casa Loma, een "nagemaakt Portugees kasteel". Eigenlijk niet zo heel bijzonder (had Marijcke mij voor gewaarschuwd), want helemaal geen echt kasteel, maar wel leuk om even te fotograferen.
We sloten deze enerverende twee dagen af met een bezoek aan een pub , waar we een absoluut heerlijke hamburger aten. Met wijn voor mij en een biertje voor Marijcke. En een fijn gesprek over wat we allebei nog van het leven verwachten. En die verwachtingen en ambities zijn best verschillend. Maar so what, iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes.
 |
| Op de achtergrond een wedstrijd van de Blue Jays |
 |
| Een wijntje hoort erbij, zelfs bij een hamburger met friet |
zondag 25 september 2016
Toronto: de CN Tower en de Hockey Hall of Fame
Op zondag hadden we gepland om naar de CN Tower en naar de Hockey Hall of Fame te gaan. De CN Tower is de hoogste toren ter wereld en de Hockey Hall of Fame is het nationale eerbetoon aan de meest belangrijke sport in Canada: ijshockey. Naast baseball (honkbal), want toevallig was er deze zondag in het gigantische Rogers Sport Centre (dak kan dicht geschoven worden) een wedstrijd van de Blue Jays en dus liepen we tussen de supporters van deze club op weg naar de CN Tower, want die staat net naast het gigantische stadion . We gingen naar het centrum (downtown genoemd) met de auto naar de metro (subway) en daarna nog een stukje met de bus. Gezegd moet worden: Toronto heeft een voortreffelijk openbaar vervoer systeem, zowel lokaal als interlokaal (trein). En hier rijden de treinen ook gewoon als er blaadjes op de rails vallen......
Maar voor het bezoek aan de CN Tower, hadden we een speciale lunch tegenover de Hockey Hall of Fame bij Movenpick! Jazeker bij Movenpick aten we echte Oostenrijkse Rosti. Het was onverwacht, maar waar. En heerlijk ook!
Na het restaurant en de lunch door naar de Hockey Hall of Fame: een historisch monument louter ter ere van de nationale belangrijkste sport, ijshockey. Gebouw heb ik buiten gefotografeerd, de shop uitgebreid bekeken en natuurlijk een t-shirt met het logo erop gekocht. Ongelooflijk wat hier allemaal te koop is
Daarna gingen we naar de CN Tower. Omdat die naast het Rogers Sport Centre staat, waar de Blue Jays een belangrijke wedstrijd speelden (45.000 toeschouwers!), liepen we vrijwel gelijktijdig op met de toeschouwers van die wedstrijd. Een bijzondere ervaring, want onderweg werden we natuurlijk vaak lastig gevallen met aanbiedingen voor "tickets" . Maar ook de belangstelling van de supporters voor de rijdende eettentes langs de straat was bijzonder. En ineens stond daar een echte doedelzakspeler. Je maakt van alles mee als zo'n ploeg thuis speelt!
Het bezoek aan de CN Tower was minstens zo spectaculair als het bezoek aan de toren in Calgary, met dat verschil, dat Toronto gewoon veel groter is en de CN Tower hoger (533 meter!). Maar ook hier was het uitzicht over Toronto adembenemend nadat we aangekomen op het ronde platform.
Hierbij wat indrukken:
 |
| Een hond met zijn baasje in de metro: grote vrienden |
 |
| Klassieke bouw tussen de torens |
 |
| Movenpick: jazeker! |
 |
| Symbool van Marche (Movenpick dus) |
Maar voor het bezoek aan de CN Tower, hadden we een speciale lunch tegenover de Hockey Hall of Fame bij Movenpick! Jazeker bij Movenpick aten we echte Oostenrijkse Rosti. Het was onverwacht, maar waar. En heerlijk ook!
Na het restaurant en de lunch door naar de Hockey Hall of Fame: een historisch monument louter ter ere van de nationale belangrijkste sport, ijshockey. Gebouw heb ik buiten gefotografeerd, de shop uitgebreid bekeken en natuurlijk een t-shirt met het logo erop gekocht. Ongelooflijk wat hier allemaal te koop is
 |
| De sportshop voor hockeyspullen |
 |
| Voor de shop van de Hockey Hall of Fame |
 |
| Interieur |
 |
| Buiten: de " ere muur" |
 |
| De eigenlijke " Hockey Hall of Fame" |
Het bezoek aan de CN Tower was minstens zo spectaculair als het bezoek aan de toren in Calgary, met dat verschil, dat Toronto gewoon veel groter is en de CN Tower hoger (533 meter!). Maar ook hier was het uitzicht over Toronto adembenemend nadat we aangekomen op het ronde platform.
Hierbij wat indrukken:
 |
| De file voor de liften |
 |
| De souvenirshop |
 |
| Commentaar overbodig |
 |
| Ik was er echt! |
 |
| Het Rogers Sport Centre vanaf de top van de toren |
 |
| Een foto ergens vandaan gehaald |
 |
| Het glazen platform |
 |
| Tja, deze foto moest een keer gemaakt worden..... |
Na de CN Tower gingen we weer terug met de bus en de metro en werd er nog een bezoek gebracht aan een tuin vlakbij het Lake Ontario met mooie bloemen en ook zeer bijzondere beelden:
Abonneren op:
Posts (Atom)