In Vancouver en eten bij de Italiaan

Een bezoek aan Vancouver is so wie so  een aparte ervaring. In de eerste plaats moesten er keuzes gemaakt worden: "waar gaan we heen", want je kunt op 1 dag niet alles zien. De stad inkomen is al een tijdrovend karwei. Er werd gekozen voor het Stanley Park en de Capilano Suspension Bridge en die keuze was perfect,  weer twee hoogtepunten!

In het Stanley  Park bezochten we het Vancouver aquarium en de totempalen. Het acquarium was van een bijzonder goede kwaliteit inclusief de dolfijnen show, die gegeven werd op een uiterst informatieve manier. Daarna bezochten we de beroemde "totempalen", want veel in dit land heeft natuurlijk betrekking op de Indiaanse cultuur. Je mag daar nog alleen maar op afstand foto's van maken, want er is in het verleden  teveel beschadigd.

Vancouver: een miljoenenstad

Ria en Arnold overleggen bij de parkeermeter

Stanley Park

Het Vancouver Acquarium: heel bijzonder

entree

Visjes

Slang

Mooie kleuren

Dolfijnen- en zeeleeuwenshow

Dolfijn

Filmpje is mooier ,maar volgt later

Uitzicht op de haven van Vancouver

Mooie panoramafoto

De totempalen

Idem

Een hele bijzondere

Vervolgens gingen we naar de Capalano Bridge, een grote hangbrug over een canyon aan de rand van de stad. We hadden al een keer een suspensious bridge gezien bij de Hoodoos, maar deze was echt imponerend. Met de mogelijkheid een track te volgen met diverse lookout plekken. De hangbrug wiebelde behoorlijk, maar het was de moeite waard! Hieronder een paar indrukken van deze fantastisch mooie plek: de brug zelf, maar ook de tracks erom heen, midden in een regenwoud. Weet, dat in Canada ruim 20% van alle regenwouden aanwezig is. Dus Canada levert een belangrijke bedrage aan het zuurstofgehalte in de wereld.

De Capallano Bridge zelf

En ook een track hoog langs de bomen

Op weg naar de Capalano Bridge

De bijzondere dag werd afgesloten met een diner "buiten de deur". Ria had een Italiaan gegoogeld La Cucina en dat bleek een werkelijk hele goede te zijn. Prima kwaliteit, ik kon de  gamba's en het hoofdgerecht (lamsvlees) afsluiten met een èchte espresso en een limoncello! En toen ik bij vertrek zei "complimenti per il choco " had ik het helemaal gemaakt..... 

Naar Fort Langley

Op woensdag stond eerst een bezoek aan Fort Langley op het programma. Dit is een voormalige handelspost van de Hudson Bay Company, een van oorsprong Engelse handelsmaatschappij, die het zaken doen met de oorspronkelijke bevolking tot "kunst" verheven had en door heel Canada een nieuwe economie van de grond getild heeft door een maximale samenwerking tussen de Engelse handelaren en de oorspronkelijke Canadese bevolking. En zo was er dus een timmerman te zien, die uitlegde (en demonstreerde) hoe de voorraadvaten gemaakt werden (van red cedar hout), terwijl in een andere werkplaats een heuse smid demonstreerde hoe ijzerbeslag voor de vaten gemaakt werd. Zo'n stuk beslag mocht ik in ontvangst nemen, omdat ik van de aanwezige toeschouwers van het verste land kwam. 

De ingang van Fort Langley

Het luik waar handel aangeboden werd

De timmerman

De smid, die mij iets mee gaf van zijn prestatie

Het vuur, dat de smid echt gebruikte

Een deel van de handel

Slaapruimte voor het personeel

Ria daalt af

De plek waar goud geselecteerd werd (nagemaakt)

Leefruimte van het personeel

Plaats om te "chillen"

De andere kant van het luik

 

Stom toevallig ontmoette ik in Fort Langley drie oudere dames, waarvan één uit Canada kwam en twee anderen uit Nederland, die bij de eerste op bezoek waren. Vroegere vriendinnen  of zo. De twee Nederlandse dames kwamen uit Nieuwerkerk ad IJssel en aangezien daar ook mijn vroegere "baas", Renze Van Streun, woont, vond ik het wel grappig hen te vragen om de gids van het fort,  voorzien van mijn naam, aan zijn adres te bezorgen. Hetgeen ze plechtig beloofden en ik geloof ze heilig, want er wonen alleen eerlijke mensen in Nieuwerkerk ad IJssel.....

Na het Fort gingen we naar de USA-border, waar voorheen de Canadezen zo konden passeren, maar na 9/11 niet meer. Alles is strenger geworden. Leuk om een keer te zien, want grensovergangen zitten immers niet meer zo op ons Europese netvlies. .....

Amerikaanse grens

Na de grensovergang gingen we naar Surrey,  dat vlakbij Vancouver ligt aan de Pacific (Grote Oceaan) en waar Ria en Arnold gewoond hebben. Ria woonde daar oorspronkelijk bij Ton (broer van mij neef Joop, vader van Ria) en diens vrouw Garda, Arnold woonde er in de buurt. Het huis van Ton en Gerda was nog in de oorspronkelijke staat. Wat ik niet wist is, dat oom Jo (de broer van mijn vader en de opa van Ria) na het overlijden van zijn vrouw ook zes maanden in Canada is geweest. Dat was in 1967. Ik heb ook nog het huis gezien, waar Arnold met zijn ouders woonde en uiteraard het huis, waar Ria en Arnold 20 jaar gewoond hebben, voordat ze verhuisden naar Round Hill verhuisden,  de plaats waar zij woonden voor Camrose. Het kijken naar het oude huis was een beetje teleurstellend,  met name Ria vond de staat van het huis niet fijn.

De dag eindigde met een "fish en chips" maaltijd op de boulevard van Surrey en een wandeling langs de zee. De Pacific dus.

Boulevard van Surrey

Deze heb je dus hier oook

Fish en chips

Surrey

Toenmalige huis van Ton en Garda

idem